سنتور

                       

این ساز در گزوه سازهای زهی ضربه ای  جای دارد . در واقع در سنتور سیم ها به وسیله ی ضربات یک جفت مضراب که در دستان نوازنده قرار می گیرند به صدا در می آید . این ساز دارای بدنه ی چوبی به شکل ذوزنقه است و روی ساز مجموعا 18 خرک (9 خرک سمت راست و 9 خرک در سمت چپ) قرار دارد که 72 سیمِ ساز به صورت دسته های چهار تایی از روی هر خرک عبور می کنند . البته در قدیم سنتورهایی با تعداد خرک های بیشتر نیز ساخته و مورد استفاده قرار می گرفته اند .
 متداول ترین نوع سنتور ( دارای دو ردیف  خرک 9 تایی که اصطلاحا به آن 9 خرک می گویند)  دارای وسعت صوتی به اندازه ی 3 اکتاو و یک نت می باشد.
ویژگی ساز سنتور و صدای آن به گونه ای است که علاوه بر آثار موسیقی سنتی ایران ، قطعاتی به سبک و سیاق موسیقی بین المللی نیز می توان با آن نواخت .
زنده یاد استاد فرامرز پایور ، از جمله بزرگانی است که متد آموزشی مدون و آثار ارزشمندی برای این ساز تصنیف کرده است . شیوه ی نوازندگی این ساز در مکاتب مختلف موسیقی ایران ، تا حد نسبتا زیادی متفاوت است و تقریبا برای هر تکنیک کتاب ها و متد آموزشی مدون در دسترس می باشد . از جمله شیوه های نوازندگی سنتور می توان به مکاتب استادان: حبیب سماعی - فرامرز پایور - پرویز مشکاتیان -ابوالحسن صبا - شیوه سنتور نوازی نوین و ... اشاره کرد .

از معروف ترین نوازندگان این ساز می توان به استادان : ابوالحسن صبا - حبیب سماعی - فرامرز پایور - پرویز مشکاتیان- مجید نجاحی - فضل الله توکل - رضا ورزنده -پشنگ کامکار - اردوان کامکار و ... اشاره کرد .
سال 1388 برای نوازندگان و علاقمندان سنتور سالی اندوه بار به شمار می آید چرا که دو تن از بزرگترین نوازندگان این ساز ، زنده یادان استاد پرویز مشکاتیان و استاد فرامرز پایور که در راه اعتلای نوازندگی و آهنگسازی آثاری بی بدیل برای این ساز بسیار کوشیده بودند ، دار فانی را وداع گفتند .

 
پرویز مشکاتیان                         فرامرز پایور

ابوالحسن صبا         مجید کیانی            اردوان کامکار            پشنگ کامکار